Lorin Arslan

Her Uçurum Denize Çıkmıyor!
Unutulmazı unutulmaz yapan nedir? Nesnellikten, kalıplaşmış ifadeler sillesinden mi ibarettir yoksa çok daha özel midir? İnsanlar hayatları boyunca unutulmaz anlar yaşadıklarını söylerler. Bu kimi için bir andır kimi için bir hülya deniz. Özel, unutulmaz bir anı hiç yaşamadığını ima eden çok acınası, çok sıradan bir hayatı varmış gibi davrananlar da bir balıktır bu denizin içinde; rotasından dışarı çıkmayan ya da rotasında olduğunu bile unutan zihin zincirleriyle kırbaçlanmış balıklar…
İnsan hep dorukta olmayabilir. Düşer kalkar, gerekirse incinir ama yaralarını iyileştirirken benliğini bulur. Kimse oturup bekleyerek unutulmazlık hülyasının ona sunulmasını bekleyemez. “Hayat Uçurumu”ndan kendini atmayı bilmezsen denize ulaşmak için kum saatine kumlar eklemen gerekir. Sahte kumlar… Kendini atmayı da cesurum diye ortalıkta dolaşıp sonu derin bir çukur olan insanlardan öğrenmeyin ha sakın! Denize her ulaşmak isteyen onu elde ederse mavi rengini koruyamaz bu yalnız derya. Planınızı iyi yapmalı, yanınızdakileri ve arkanızdakileri doğru seçmelisiniz. Tabii eğer unutulmazı kovalayan cesur bir askerseniz.
Unutulmaz bir an öyle yüzünüze vurur ki sizi hayata bağlayacak, anlam kavramını anlamlaştıracaktır. O hadiseyi bulmak için zincirlerinizi kırmaktan korkarsanız güvende ama ruhu ölmüş bir esir gibi sürüklenir durursunuz. Belki de en unutulmaz anınız şu an, ne zaman gökyüzüne bakacaksınız? Ne zaman sorgulayacak ne zaman uyanacaksınız? Tek unutulmaz, tek senaryo! Her zaman daha fazlasını istemeli kürek çekmekten elleriniz parçalansa bile siz denize odaklanırsanız rüzgâr arkanızdan esecektir. Çıkmaz patikalarda olduğunuzda anılarınıza sığınırsınız, bu göz ardı edilemez bir hakikattir. Senaryoyu baştan oynatır, belki olmayanı oldurursunuz bilinçaltınızla imzaladığınız antlaşmada. Mutlu olmaya hasret insanlar yamacındakilerin farkında olmayan, elde edemediklerinden oluşan tuğlalarla dolu koca bir inin içinde yaşayanlardır.
Okyanustaki en bilge balık olmayı herkes ister ama onun yarasını sararken akan kanın kırmızısına dayanabilecek azdır. Unutulmaz anların, günlerin ya da akşamların ayağı yoktur. Maalesef. Ama sizin var; fiziki bir unsurumuz olan ayaklarımızdan bahsetmiyorum. İnsan bir çuval etten çok daha fazlasıdır. Yüreğinizin yolunda inancınızla yürürsünüz. Unvanınız değil, kalbiniz konuşursa en değerli mücevherlerden yapılmış bir vicdana sahip olursanız sizin renginizi kimse bozamaz ve unutulmazlardan bir demet sunarsınız kendinize. Kum saatinizi ters çevirin ve arkanızdakilerin üzerinizde yaptığı baskıdan kurtulup bir güvercin gibi sonu okyanuslara uzanan patikaların üzerinden uçmaktan korkmayın!

N’aber Uzaylılar?
Hepimiz Dünya’da doğduk. Bu yazıyı okuyan siz, yanınızdaki insanlar, aileniz, atalarımız aklınıza gelebilecek her insan Dünya’da dünyaya geldi. Hoş “dünyaya geldi” terimi de buradan geliyor zaten. Küçük düşünürsek kimliğiniz basitçe doğduğunuz ülke, şehriniz, mahalleniz vb. bilgilerden oluşur ama Dünya’da doğduğunuza dair bir yazı yoktur. Neden yoktur, hepimiz Dünya’da doğmuş uzaylılar değil miyiz?
İnsanlar arasında ayrımcılık yapılması çok eskiye dayanıyor aslına bakılırsa. Farklılığın gerekli olduğunu kabul ediyoruz ama neden farklılığı kabul edemiyoruz? Biliyoruz ki hepimizin aynı olması imkansız ama neden aynı olmadığımız için birbirimizi ayrıştırıyoruz? Bunun basit bir açıklaması var; basit düşünüyoruz. Sorgulama damarımız alevli ve acımasız bir kılıçla kesilmiş gibi davranıyor, kurduğumuz küçük dünyamızda kafamıza göre ahkam kesiyoruz. Nice insan ne acılar çekti bu yüzden… Artık 21. yüzyılda olduğumuzu ve teknoloji çağında sadece gelişim odaklı olarak bir karınca edasıyla çabaladığımızı iddia ediyoruz etmesine ama yolda hafif koyu tenli bile olsa birini gördüğümüzde gözlerimizin fal taşı gibi açılmasına engel olamıyoruz. Biz uzaylılar neden böyleyiz? Uzaylı demem sizi şaşırtmış olmalı ancak teorik olarak hepimiz uzaylıyız. Hatta bu sonsuz evrenin ve sayısız galaksinin içinde sadece bir galaksiye mensup, o galaksinin içinde de sadece bir gezegene mahkumuz. Bir toz tanesi kadar olduğumuz bu evrende kendimizi yüceltip başkasını alçaltıp ayrımcılık yapma hakkını bize kim veriyor? Hepimiz evi Dünya olan uzaylılarız. Bundan mütevellit Mars’tan gelmiş olmadığı sürece birbirimizi ayrıştırmak çok beyhude bir uğraş değil mi?
Amiyane tabirle insanoğlu zarar vermekten hiç usanmıyor. Albert Einstein da “Dahiliğin mutlak bir sınırı vardır, aptallığın asla” diyerek bunu açıklıyor aslında. İçinde yaşadığınız evin duvarlarını sürekli azar azar da olsa bir çekiç yardımıyla parçaladığınızı düşünelim. Bir gün ne olur? Artık yaşayacak bir eviniz kalmaz, sonrasını siz tahayyül edersiniz diye düşünüyorum. Aslında biz uzaylılar her gün dünyamıza bunu yapıyoruz. İsraf ediyor, kirletiyor ve gözü dönmüş bir şekilde ona zarar veriyoruz. O ne yapıyor? Bize bakmaya, koruyup kollamaya devam ediyor ama bir gün onun da gücü tükenecek, bunu biliyoruz. Yaşamamız için hava şart ancak kirletiyoruz, su içmezsek ölürüz boşa harcıyoruz, üretim olmazsa sonumuz gelir ama ekin alanlarını koca koca gökdelenlerle süslüyoruz. Bazen umarım demirin tadı güzeldir, diye düşünmeden edemiyorum. Çünkü böyle devam edersek yakında gökdelen kemirmemiz ya da cebimizdeki parayı ekmek niyetine yememiz gerekebilir. Dünya’dan başka gidecek bir yerimiz şu anlık yok. Mars üzerinde keşifler devam ediyor ancak henüz orada yaşamamız mümkün değil. NASA tarafından 2033 Mars’a gidecek ilk insan olması planlanan Alyssa Carson bir gün Mars’a gitse ve planlandığı gibi orada bir koloni kurmaya çalışsa bile hiçbir zaman Marslı olamayacak. Dünyadan başka evimiz yok. Öyleyse neden onu korumak için çaba sarf etmiyoruz? Gezegenimizin dörtte üçü suyla dolu olmasına rağmen, yalnızca %3’ten azı içilebilir, tuzsuz su. Bunu bile bile israf ediyor ve sona koşarak yaklaşıyoruz. Elimiz ile yaktığımız ateşi göz yaşımızla söndüremeyiz!
Ben tek başıma ne yapabilirim diye düşünmek yerine birçok şey yapabiliriz. En basitinden dişlerimizi fırçalarken suyu kapatarak, giydiğimizin kıyafeti bir daha giymemezlik yapmayarak, bulaşıkları sudan geçirmeyi bırakarak tek başımıza bir sürü suyu israf olmaktan kurtarabiliriz. Yıllardır duymuyor muyuz bunları zaten? Bu namütenahi evrende ayrımcılığın saçma olduğunu anlar ve akılcı bir tavır sergilersek aşılamayacak engel yoktur. Uzay boşluğunda yaşamak zorunda kalıp “uzaylı” tabirinin hakkını tam anlamıyla vermek istemiyorsak biricik gezegenimize ve sakinlerine daha iyi davranmaya ne dersiniz Uzaylılar?

Yorumlar

0 yorumlar